Τα σκαμπανεβάσματα έχουν αιτία

Ο Άρης πριν ταξιδέψει στον Βόλο είχε μπροστά του δυο εβδομάδες προετοιμασίας κάτω υπό ιδανικές ψυχολογικές συνθήκες τις οποίες είχε δημιουργήσει η νίκη με ανατροπή κόντρα στον Ολυμπιακό. Από αυτή την άποψη κάτι περίμενες να δεις. Μια συνέχεια τουλάχιστον. Μια κάποια βελτίωση. Αντίθετα αυτό που εμφάνισε ο Άρης ήταν απογοητευτικό. Ένα σκωτσέζικο ντους στους φίλους του και μια αίσθηση- μακάρι να κάνω λάθος- ότι η ομάδα αυτή δύσκολα θα βελτιωθεί σημαντικά μέχρι τη διακοπή. Θα κάνει ένα βήμα μπρος και δυο πίσω με διαρκή σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή της. Ικανή για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο.

Στον Βόλο έχασε, πληρώνοντας τα παιδικά ατομικά λάθη του πρώτου ημιχρόνου και την τεράστια αδυναμία που έχει στα χαφ, γεγονός που έχει απορυθμίσει ολόκληρη την ομάδα. Σε αυτό προσθέστε το μεγάλο κενό που αφήνει ο Μπράμπετς και το διπλό ανεπιτυχές πείραμα του Πάρντιου χθες. Αρχικά με την χρησιμοποίηση του Πίρσμαν ως στόπερ (καρικατούρα του παίκτη που θαυμάζαμε στα Γιάννενα) και στη συνέχεια του Πάλμα στην επίθεση και την καθυστερημένη είσοδο του Γκρέι στο ματς. Όσο και αν προσπαθείς, το ψάρι δεν θα γίνει ποτέ κρέας, αλλά είναι άδικο να «χρεωθεί» όλο αυτό ο Πάρντιου. Αφενός γιατί ακόμη μαθαίνει την νέα του ομάδα και θα το κάνει όπως φαίνεται μέσα από λάθη και αγώνες και αφετέρου γιατί δεν φταίει ο Άγγλος που δεν υπάρχει δεύτερο κλασσικό φορ πίσω από τον Γκρέι και ένας ακόμη αξιόπιστος και πιο έτοιμος από τον Νκουλού κεντρικός αμυντικός για να αντιμετωπιστούν… αβαρίες όπως ο μυϊκός τραυματισμός του Μπράμπετς.

Δεν ευθύνεται επίσης ούτε για το γεγονός ότι αυτοί που ήρθαν για να αντικαταστήσουν όσους έφυγαν και κυρίως Σάσα, Σούντγκρεν, Εντιαγέ, Ματίγια, ακόμη και τον Γκάνεα, προσώρας δεν ανταποκρίνονται και είναι μια του ύψους, δυο του βάθους. Δεν φέρει ευθύνη επίσης για το γεγονός ότι αυτή η ποιοτική- κατά τα άλλα- ομάδα μοιάζει παντελώς αδούλευτη. Τρανή απόδειξη ότι είχε 40΄ λεπτά μετά την αποβολή του Άλχο για να προσπαθήσει να σώσει τουλάχιστον τον βαθμό της ισοπαλίας. Τι έκανε; Δυο φάσεις με τον Ζερβινιό στο τέλος και δυο απευθείας εκτελέσεις κόρνερ του Μαντσίνι. Πέραν αυτού, ακατάσχετη φλυαρία και μονόπατο παιχνίδι από την δεξιά πτέρυγα με τον Εμπακατά του οποίου μάταια περιμέναμε σε ολόκληρο το ματς μια εύστοχη σέντρα. Και ευτυχώς που δεν μέτρησε (σωστά φυσικά) το τρίτο γκολ του Βόλου με την έναρξη της επανάληψης από το λάθος του Ματέο γιατί σήμερα η κριτική θα ήταν ακόμη πιο αυστηρή.



Χωρίς όμως να αλλάζει ο πυρήνας και η κεντρική ιδέα. Ότι ο φετινός Άρης έχει χτυπητά κενά που δεν έχουν καλυφθεί, συγκεκριμένες αδυναμίες και ανάγκη για πολλή δουλειά. Η οποία δυστυχώς είναι δύσκολο να γίνει εν μέσω συνεχόμενων αγώνων ως τις 13 Νοεμβρίου που διακόπτεται για 40 μέρες το πρωτάθλημα. Ως τότε ο Πάρντιου μόνο… μερεμέτια μπορεί να κάνει ώστε να σουλουπώσει την ομάδα του, να μακιγιάρει τις αδυναμίες που είμαι σίγουρος ότι έχει εντοπίσει για να μείνει κοντά στο γκρουπ των ομάδων της κορυφής. Και να εύχεται να μην του προκύψουν κι άλλοι τραυματισμοί σαν αυτούς των Μπράμπετς και Ντουκουρέ γιατί δεν έχει την πολυτέλεια να τους απορροφήσει. Α, και να προσδοκά ο Ετέμπο που λογικά έρχεται σήμερα-αύριο να μην είναι κι αυτός στο επίπεδο ανετοιμότητας και αφέλειας που παραμένει μετά από τρεις μήνες ο Ντιόπ, μπας και καλυφθεί η τρύπα στο «έξι».

Άφησα στο τέλος τη διαιτησία του Βεργέτη γιατί δεν ευθύνεται αποκλειστικά για την ήττα. Μπορεί να προστάτεψε τον Βόλο, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο που έπαιζε 70-30 τους γηπεδούχους αλλά δεν ευθύνεται για το διπλό ερασιτεχνικό λάθος του Μαζικού στο δεύτερο γκολ. Το ότι ο Ντιόπ δεν ακολουθεί τον παίκτη του στη φάση του πρώτου και αντιθέτως βάζει χέρι στον Πίρσμαν. Από την άλλη είναι και λίγο απογοητευτικό να συνεχίσει ο Άρης να αντιμετωπίζεται με αυτό τον τρόπο από τους διαιτητές και να εξακολουθεί να μην έχει τρόπο να προστατευτεί…